شادروان اسفندیار غضنفری صاحب کتاب گلزار ادب لرستان شعری را سروده که در آن به زیبایی هرچه تمام تر واژه های لکی را به فارسی ترجمه نموده است البته این ابتکار را می توان به ملا حقعلی سیاه پوش نسبت داد که خیلی سالها پیش شعری بدین صورت سروده است این شعر در بحر تقارب (فعولن،فعولن،فعولن،فعول)می باشددر زیر سروده ی شادروان غضنفری را برای خواننگان عزیز عرضه میداریم.
برادر (برا)دختر بکر (دت) پدر (باوه)و (دالکه) مادر است
به فرزند گو( روله ) ِ(تاته)عمو کچی عمه آنگه خویه خواهر است
همی نام عمه است میمی و لیک دگر حاله از خاله نام آور است
تهیدست (ژار) وغنی (دوله من) کویخا کدخدا مینجی داور است
کلِک باشد انگشت وآرنج مِرک در انگشت کلکاوونه انگشتر است
اگر نام گردن مل و پاست قُل بدان مل دریژ ای پسر اشتر است
بود ساوورین آن بز پیشرو رَش و جیل، گاو جوان نر است
بود بویله مرٌ خاک گرم اجاق خُل و مِژ همان داغ خاکستر است
چومه ت نیمسوز است وازگِل زغال که آگر به گفتار لک آذر است
زغن کور کوره و قلاژیله زاغ دگر باز اسپید چه؟سر گَر است
بود دال کرکس قلا چه؟کلاغ جِکه را تو گنجشک دان پَل پر است
نُک ار نوک خوانی بود پوپ چتر چگر ناخن و سنگدان توتر است
عروسی داووات بوی چه؟عروس مزوک است نازا تو گو ابتر است
درازی دریژی است باریک تَسک پهن پین وعمامه میزر است
* البته کچی و حاله لری هستند ودر زبان لکی به عمه وخاله هر دو میمی گفته می شودو چومَت چوب نیمسوز است
*این شعر اندکی تخلیص شده است